Shtetesia e muslimanit dhe akideja e tij

Shtetesia e muslimanit dhe akideja e tij


Islami i erdhi njerëzimit me koncept të ri për t'i plasuar lidhjet dhe gërshetimet e njëmendta, pikërisht kur erdhi me koncept të ri për t'i plasuar vlerat dhe konsideratat e njëmendta dhe për ta nxjerrë në pah drejtimin e njëmendtë nga i cili do të përvetësoheshin këto vlera dhe konsiderata.
Islami erdhi që njërin ta kthejë te Zoti i vet dhe që ta bëjë këtë pushtet të vetmin nga i cili do të përvelësoheshin kriteret dhe vlerat, nga i cili edhe e pranoi ekzistencën dhe jetën dhe te i cili kthehet me lidhjet dhe gërshetimet e tij ashtu siç ai nga vullneti i Tij doli në ekzistencë dhe te Ai kthehet.
Ai erdhi që të konfirmojë se ekziston vetëm një gërshetim i cili i lidh njerëzit për All-llahun, e nëse thuret ky gërshetim, nuk ekziston lidhje e as dashuri:
"Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe Ditën e Gjykimit, e ta dojë atë që kundërshton All-llahun dhe Të Dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, fëmijët e tyre, vëllezërit e tyre ose farefisi i tyre. " (Muxhadele, 22)
Për All-llahun ka vetëm një parti që nuk përpjesëtohet. Të gjitha partitë tjera janë të shejtanit dhe tagutit:
"Ata që besuan luftojnë në rrugën e All-llahut, e ata që nuk besuan luftojnë në rrugën e djallëzuar (tagutit). Luftoni pra miqtë e djallit, s 'ka dyshim se intriga e djallit është e dobët." (Nisa, 76)
Ekziston vetëm një rrugë që arrin te All-llahu, asnjë rrugë tjetër nuk shpie te Ai:
"Dhe se kjo është rruga Ime e drejtë (që e caktova për ju), pra përmbahuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e t'ju ndajnë nga rruga e Tij. " (En'am, 153)
Ekziston vetëm një sistem - sistemi islam, çdo sistem tjetër është xhahilijjet:
"A thua mos po kërkojnë gjykimin e kohës së injorancës, po për një popull që bindshëm beson, a ka gjykim më i mirë se ai i All-IIahut? " (Maide, 50)
Ekziston vetëm një ligj, ai është sheriati i All-llahut, pos tij çdo gjë është pasion:
"Pastaj Ne të vumë ty në një rrugë të drejtë (sheriat), pra ti ndiqe atë e mos ndiq dëshirat e atyre që nuk dinë." (Xhathije, 18)
Ekziston vetëm një e vërtetë, ajo nuk përpjesëtohet, çdo gjë pas saj është iluzion.
"Pas të vërtetës nuk ka tjetër pos iluzione, e si po ia ktheni shpinën (të vërtetës)? " (Junus, 32)
Ekziston vetëm një shtëpi, ajo është shtëpia e Islamit (Darul Islam). Është ajo te e cila ngrihet shteti musliman, te e cila do të dominojë sheriati i All-llahut, ngrihen kufijtë dhe në të muslimanët udhëhiqen midis vete. Çdo shtëpi tjetër pos saj është shtëpi e luftës, marrëdhënia e muslimanit me të është ose dyluftimi, ose besa sipas kontratës për paqe, megjithatë ajo nuk është shtëpi e Islamit, nuk ekziston kurrfarë lojaliteti midis tyre dhe muslimanëve:
“Është e vërtetë se ata që besuan, u shpërngulën dhe luftuan me pasurinë e shpirtin e tyre në rrugën e All-llahut, dhe ata që strehuan (të shpëngulurit) dhe u ndihmuan, të tillët janë miq të njëri-tjetrit (në ndihmë dhe në trashëgim). Ata që besuan por nuk u shpërngulën, ju nuk keni përkujdes as ndihmë për ta derisa të shpërngulen edhe ata. E nëse ata kërkojnë ndihmë prej jush për çështjen e fesë, atëherë jeni të obliguar t'u ndihmoni, përveç nëse është puna kundër një populli që
me të keni marrëveshje (nuk mund t'u ndihmoni në luftë kundër atij populli). All-Ilahu mbikëqyrë atë që veproni. Ata që e mohuan të vërtetën janë miq të njëri-tjetrit. E nëse nuk e bëni atë (të ndihmoni e të kujdeseni për njëri-tjetrin), bëhet trazirë dhe rrëmujë e madhe në tokë. Po ata që besuan, migruan dhe luftuan për rrugën e All-llahut, dhe ata që strehuan dhe ndihmuan, janë besimtarë të vërtetë. Atyre u takon falja (e mëkateve) dhe furnizimi në mënyrë të ndershme. Ndërsa edhe ata që besuan më vonë, e që u shpërngulën dhe luftuan së bashku me ju, janë të njëjtë me ju (në të drejta). " (Enfal 72-75)
Me këtë qëndrim të shkëlqyeshëm e të plotë dhe me këtë vendim të prerë erdhi Islami. Erdhi që ta ngritë njeriun dhe ta shpëtojë nga gërshetimet (lexo: përzierjet, sh.p.) me tokën e dheun dhe me gërshetimet me mish e me gjak-ata bëjnë pjesë në gërshetimet në tokë, andaj edhe nuk ka vatan për muslimanin pos aty ku ushtrohet sheriati i All-llahut në mënyrë që lidhjet midis tij dhe banorëve të vet të ngrihen mbi bazën e lidhjes për All-llahun. Muslimani nuk ka shtetësi tjetër pos akiden e tij e cila e bën pjesëtar të Ummetit musliman në shtëpinë e Islamit. Muslimani nuk ka ndonjë afërsi tjetër pos asaj e cila buron nga besimi në All-llahun, në mënyrë që ky mishërim ndërmjet tij dhe të afërmve të tij të arrihet përmes lidhjes për All-llahun.
Nuk mund të jenë të afërmit e muslimanit babai, nëna, vëllai, gruaja dhe akrabaja e tij, nëse ata nuk i lidhë nyja e parë në Krijuesin e që pastaj t'i lidhë barku:
"O ju njerëz! Kini frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje (njeriu) dhe nga ajo krijoi palën (shoqen) e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe kini frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin (akraballëkun)." (Nisa, 1)
Kjo nuk e ndalon shoqërimin e prindërve me sjellje të mirë, përkundër ndryshimit të besimit në rast se ata nuk rreshtohen në vijën kundërshtare ndaj frontit musliman. Në atë rast pushojnë afërsia dhe shoqërimi, kurse Abull-llah bin Abdull-llah bin Ubejje na e jep shembullin më të qartë:
Transmeton Ibni Xheriri me senedin e tij nga Ibni Zejjadi i cili ka thënë:
"E thirri Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, Abdull-llah ibni Abdull-llah bin Ubejjen dhe i tha: A nuk e sheh se ç'po thotë babai yt? Tha: Ç'po thotë babai im, pashë babën tim dhe nënën time? Tha: Po thotë: Nëse kthehemi në Medine do ta nxjerrë i forti të dobëtin nga ajo. Ai i tha: E ka thënë të vërtetën pasha All-llahun o Resulull-llah. Ti pasha All-llahun je i forti e ai është i dobëti. Meqë ke ardhë në Medine o Resulull-llah, të tregojë se banorët e Jethribit e dinë vall-llahi se në të nuk ka njeri që sillet më dashur me prindin e tij, se unë. Nëse All-llahu dhe Resulull-llahu pajtohen që unë t'ua sjell atyre kokën e tij, pa hamendje do t'ua sjellë atë. Atëherë Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: Jo. Kur u kthyen në Medine, u ngrit Abdull-llah ibni Abdull-llah bin Ubejje, i doli para derës (së qytetit) babait të tij me shpatë dhe i tha: Tani vall-llahi do ta shohish forca a është ytja apo e Resulull-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Vall-llahi nuk do ta shijosh hijen e saj (d.m.th. shtëpinë e tij). Atë nuk do ta shijojë asnjëherë pos me lejen e All-llahut dhe Të dërguarit të tij. Ai filloi të thotë: Mjerë për Hazrexhin! Biri im më pengon në shtëpinë time, mjerë për Hazrexhin! Biri im më pengon në shtëpinë time. I biri thotë: Vall-llahi nuk do të strehohet kurrë pos me lejen e tij. Atij iu mblodhën disa burra dhe i folën, dhe në atë rast tha: Vall-llahi nuk do të hyjë pos me lejen e All-llahut dhe Të dërguarit të Tij. Atëherë i shkuan Resulull-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem dhe i treguan. Ai tha: Shkoni te ai dhe thoni: Lëre të lirë në shtëpinë e tij. Ata i shkuan atij, e ai ua ktheu: E tash, meqë erdhi urdhri i Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, po them po."
Kur të lidhet nyja e besimit, të gjithë besimtarët janë vëllezër edhe nëse nuk i bashkon farefisnia apo miqësia: "Vërtet besimtarët janë vëllezër", në formë të shkurtër dhe decide:
"Është e vërtetë se ata që besuan, u shpërngulën dhe luftuan me pasurinë e shpirtin e tyre në rrugën e All-llahut, dhe ata që strehuan (të shpërngulurit) dhe u ndihmuan të tillët janë miq të njëri-tjetrit (në ndihmë dhe në trashëgim). " (Enfal, 72)
Kjo është një miqësi e cila e dallon një gjeneratë nga të gjitha gjeneratat vijuese duke e lidhë të parin e këtij Ummeti me të fundit dhe të fundit me të parin me lidhjen e dashurisë, dhembshurisë, miqësisë dhe mirësjelljes së vendosur:
"Edhe ata që përgatitën vendin (Medinën) dhe besimin para tyre, i duan ata që shpërnguleshin tek ata dhe nuk ndiejnë në gjoksat e tyre ndonjë nevojë (për zili a tjetër) nga ajo që u jepej atyre (muhaxhirëve), madje edhe sikur të kishin vetë nevojë për të, ata u jepnin përparësi atyre para vetvetes. Kush është i ruajtur prej lakmisë së vet, të tillët janë të shpëtuar. Edhe ata që kanë ardhur pas tyre e thanë: "Zoti ynë, falna neve dhe vëllezërit tanë që para nesh u pajisën me besim dhe mos lejo në zemrat tona farë urrejtje ndaj atyre që besuan. Zoti ynë Ti je i butë, mëshirues. " (Hashr, 9-10)
All-llahu sjell shembuj për muslimanët përmes grupit të ndershëm nga pejgamberët të cilët kaluan në varganin e imanit, të vendosur në degëzimet e kohës:
"Nuhu e luti Zotin e vet, duke i thënë: "O Zoti im, djali im është i familjes sime, e premtimi Yt është i saktë, ndërsa Tije më i drejti i të drejtëve!" (Zoti) Tha: "O Nuh, ai (djali) nuk është nga familja jote (për të cilët premtova se do t'i shpëtoj), ai është punëkeq, e ti mos më kërko Mua atë që nuk di, Unë të këshilloj të mos bëhesh nga injorantët!" (Nuhu) Tha: "Zoti im, unë mbështetem në mbrojtjen Tënde që të (mos) kërkoj prej Teje atë për çka nuk kam njohuri, e në qoftë se nuk më fal mua dhe nuk më mëshiron Ti, do të jem i humbur!. " (Hud, 45-47)
"Përkujto (O I dërguar) kur Zoti i vet Ibrahimin e provoi me disa obligime, e ai i përmbushi ato, e Ai i tha: "Unë po të bëj ty prijës (Imam) të njerëzimit!" Ai tha: "(Bën o Zot) Edhe nga pasardhësit e mi!" (Zoti) Tha: "Mirësinë time nuk mund ta gëzojnë mizorët!" (Bekare, 124)
"Dhe kur Ibrahimi tha: "Zoti im, bëje këtë një qytet sigurie dhe banorët e tij, që besuan All-llahun dhe jetën tjetër, furnizoi me lloje të frutave!" Ai (All-llahu) tha: "(E furnizoj) Edhe atij që nuk besoi do t 'ia mundësoj shfrytëzimin e frutave për një kohë të shkurtër, e pastaj do ta shtyj në dënimin e zjarrit, e sa përfundim i shëmtuar është ai!" (Bekare, 126)
Ibrahimi largohet nga babai dhe familja e tij kur sheh se ata janë këmbëngulës në lajthitje:
"Unë po largohem prej jush dhe prej çka adhuroni ju pos All-llahut, e shpresoj se me adhurimin e Zotit tim nuk do të jem i humbur!" (Merjem, 48)
All-llahu rrëfen për Ibrahimin dhe popullin e tij duke nxjerrë atë që është këshillë e shembull:
"Ju e keni shembullin më të mirë te Ibrahimi dhe te ata që ishin me të, kur i thanë popullit të vet: "Ne tërhiqemi prej jush dhe prej asaj që adhuroni, pos All-Ilahut nuk besojmë tuajën, prandaj ndërmjet nesh e jush është e hapët armiqësia e urrejtja derisa ta besoni vetëm All-llahun Një!" (Mumtehine, 4)
Djelmoshat, banorët e shpellës largohen nga familjet, populli dhe toka e tyre që të shpëtojnë te All-llahu me fenë e tyre dhe t'i kthehen Zotit të tyre me besimin që
e kishin kur u bë e pamundur t'i gjejnë vend (fesë dhe besimit, sh.p.) në vatan, familje dhe farefis:
"Ne po të rrëfejmë saktë çështjen e tyre. Ata ishin disa djelmosha, kishin besuar Zotin e tyre, e Ne atyre edhe më ua shtuam bindjen. Edhe i forcuam zemrat e tyre (i bëmë të qëndrueshëm) saqë kur u ngritën thanë: "Zoti ynë është Zoti i qiejve dhe i tokës, nuk adhurojmë ndonjë zot tjetër pos Tij, pse atëherë do të thoshim diçka shumë mizore!" Këta, populli ynë, ka besuar zota tjerë pos Atij, pse pra nuk sjellin ndonjë argument të qartë për ata? A ka më mizor se ai që shpif gënjeshtër ndaj All-llahut? Derisa jeni izoluar prej tyre dhe prej asaj që adhurojnë ata, pos All-llahut, atëherë strehonu në shpellë, e Zoti i juaj ju dhuron nga mëshira e Tij e gjerë dhe ju lehtëson në çështjen tuaj atë që është në dobinë tuaj. " (Kehf 13-16)
Gruaja e Nuhut dhe gruaja e Lutit ndahen nga burrat e tyre meqë i ndante akideja:
"Atyre që mohuan All-llahun u sjell shembull gruan e Nuhut dhe gruan e Lutit. Ato të dyja ishin në kurorë të robërve të mirë nga robërit tanë, por ato të dyja i tradhtuan (në fe) ata të dy dhe këta të dy nuk mund t'i mbrojnë ato fare tek All-llahu, e atyre dyjave u thuhet: "Hyni të dyja në zjarr së bashku me ata që hyjnë!" (Tahrim, 10)
Ndërsa gruaja e Faraonit në këndin tjetër:
"E atyre që besuan, All-llahu ua solli shembull gruan e Faraonit, kur ajo tha: "Zoti im, më bën një vend pranë mëshirës Sate në xhennet dhe më shpëto prej Faraonit e brutalitetit të tij dhe më shpëto prej popullit mizor!" (Tahrim, 11)
Kështu shembujt shpeshtohen në të gjitha format e gërshetimit dhe lidhjeve. Lidhjes atërore në rrëfimin e Nuhut, lidhjes bijësore dhe vatanit në rrëfimin e Ibrahimit, lidhjes familjare, fisnore dhe vatanit të gjitha përnjëherë në rrëfimin e banorëve të Shpellës dhe lidhjes bashkëshortore në rrëfimet e dy grave, të Nuhut dhe Lutit dhe gruas së Faraonit.
Kështu vazhdon rrugën vargani fisnik në përfytyrimin e tij për njëmendësinë e lidhjeve dhe gërshetimeve, derisa vjen te Ummeti i mesëm dhe gjen këtë kapital të shembujve, modeleve dhe përvojave. Ai vazhdon të ecë sipas Programit hyjnor për Ummetin besimtar, do të ndahet një familje e gjerë dhe do të ndahet një shtëpi atëherë kur do të ndahet akideja dhe të mbijë lidhja e parë. E All-llahu, lavdi pastë, thotë fjalën e tij fisnike në lidhje me vetinë e besimtarëve:
"Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe Ditën e gjykimit, e ta dojë atë që kundërshton All-llahun dhe Të dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, fëmijët e tyre, vëllezërit e tyre ose farefisi i tyre. Ata janë që në zemrat e tyre (Ai) ka skalitur besimin dhe e ka forcuar me shpirt nga ana e Tij dhe ata do t'i shpjerë në xhennete, nëpër të cilat rrjedhin lumenj. Aty janë përgjithmonë. All-llahu ua ka pëlqyer punën e tyre dhe ata janë të kënaqur me shpërblimin e Tij. Të tillët janë palë (grup, parti) e All-Ilahut, ta dini pra se pala e All-llahut janë ata të shpëtuarit!" (Muxhadele, 22)
Atëherë kur u shkëput gërsheta e afërsisë midis Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, axhës së tij Ebu Lehebit dhe djalit të axhës së tij, Amr ibni Hishamit (Ebu Xhehlit) dhe atëherë kur muhaxhirët i luftuan familjet dhe farefisin e tyre dhe i vranë Ditën e Bedrit (Luftën e Bedrit), pikërisht atëherë u lidh gërsheta e akides midis muhaxhirëve (emigruesve nga Mekka) dhe ensarëve (nikoqirëve nga Medina). Ata u bënë familje dhe vëllezër. Aty u lidh gërsheta ndërmjet muslimanëve arabë dhe vëllezërve të tyre, Suhejb Er-Rumi (romak), Bilal El-Habeshiu (abisinian) dhe Selman El-Farisiu (persian), po ashtu u tret fanatizmi i fisit, racës dhe vendit. Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, u tha atyre: "Braktiseni (fanatizmin), se ai është kundërmues." Po ashtu u tha: "Nuk është prej nesh kush thërret në fanatizëm, nuk
është prej nesh kush lufton për fanatizëm dhe nuk është prej nesh kush vdes për fanatizëm." Kështu përfundoi çështja e këtij kundërmimi, kundërmimit të fanatizmit të prejardhjes. Vdiq edhe çështja e mburrjes arrogante, mburrjes me racë. Po ashtu u mënjanua njolla e kombit dhe njerëzit filluan të thithin aromën e pozitave të larta, larg nga kundërmimi i mishit dhe gjakut dhe zhytjeve të dheut e tokës. Që nga ajo ditë vatani i muslimanit nuk mbeti toka, por mbeti Shtëpia e Islamit. Në shtëpinë te e cila dominon akideja e tij dhe në të cilën gjykon vetëm sheriati i All-llahut. Në shtëpinë te e cila strehohet dhe të cilën e mbron; për të cilën bie dëshmor kur është në pyetje mbrojtja dhe zgjerimi i territorit të saj. Ajo është Shtëpi e Islamit për të gjithë ata që i janë nënshtruar Islamit si akide dhe e pranojnë sheriatin e tij si ligj. Po ashtu edhe për të gjithë ata që e pranojnë sheriatin e Islamit sistem - edhe nëse nuk janë muslimanë - siç është rasti me bartësit e feve biblike (çifutë e të krishterë) të cilët jetojnë në Shtëpinë e Islamit. Toka te e cila nuk dominon Islami dhe nuk qeveris sheriati i tij është shtëpi e luftës për muslimanin dhe dhimmijjun17 kontraktues po ashtu. Atë do ta luftojë muslimani edhe nëse është vendlindja e tij, të afërmit e tij nga farefisnia e miqësia dhe nëse në të është pasuria e tij dhe trashëgimia.
Kështu edhe Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e luftoi Mekken e cila ishte vendlindje e tij, në të kishte farefisin dhe familjen e tij, në të ishte shtëpia e tij dhe shtëpitë e pasuritë e shokëve të tij të cilat i braktisën. Ajo nuk u bë shtëpi e Islamit për të dhe Ummetin e tij, pos atëherë kur iu nënshtrua Islamit dhe u përfill në të sheriati i tij.
Ky është Islami, i vetëm në këtë kuptim. Islami nuk është fjalë që shqiptohet me gjuhë, ai nuk ka vendlindje në ndonjë vend të caktuar në të cilin ka ndonjë shenjë islame dhe adresë islame!, e as nuk ka vend trashëgimie në shtëpinë te e cila prindërit janë muslimanë.
"Për Zotin tënd jo, ata nuk janë besimtarë (të asaj që të zbriti ty as të asaj para teje) derisa mos të zgjedhin ty për të gjykuar në atë konflikt midis tyre, e pastaj (pas gjykimit tënd) të mos ndiejnë pakënaqësi nga gjykimi yt dhe (derisa) të mos binden sinqerisht. " (Nisa, 65)
Vetëm ky është Islami, vetëm kjo është shtëpia e Islamit e jo toka, raca, prejardhja, miqësia, fisi e familja.
Islami i ka çliruar njerëzit nga ngjitja me tokë që të ngjiten në qiell, i çliroi nga prangat e gjakut e të shtazërisë që të ngrihen në pozitat më të larta.
Vatani i muslimanit për të cilin lakmon dhe e mbron nuk është copë e tokës; ndërsa shtetësia e muslimanit nuk është shtetësi e një pushteti; farefisnia e muslimanit, te e cila mbështetet dhe e mbron, nuk është afërsia e gjakut; flamuri i muslimanit, me të cilin krenohet dhe bie dëshmor ndër të, nuk është flamuri i një kombi; dhe fitorja e muslimanit, për të cilën ai vërsulet dhe e falënderon All-llahun për të, nuk është mposhtja e një ushtrie; por ajo është siç thotë All-llahu për të:
"Kur erdhi ndihma e All-llahut dhe çlirimi (ngadhënjimi), dhe i pe njerëzit që po hyjnë turma - turma në fenë e All-llahut. Ti, pra, lartësoje Zotin tënd duke e falënderuar dhe kërko nga Ai falje. Ai vërtet pranon shumë pendimin, është Mëshirues i madh. " (Nasr, 1-3)
Ky është ngadhënjim nën flamurin e akides veç të gjithë flamujve tjerë, xhihadi për fitoren e fesë së All-llahut dhe sheriatit të Tij, e jo për asnjë prej qëllimeve tjera, mbrojtja e Shtëpisë së All-llahut me kushtet e saj të njohura, e jo çfarëdo shtëpie, angazhimi me sinqeritet pos gjithë kësaj vetëm për All-llahun, e jo për interes apo për emër dhe jo fanatizëm për tokë ose komb apo mbrojtje e familjes ose fëmijës, por mbrojtje e të gjithave nga shqetësimet (fitnet) që mund t'i ekspozohen fesë së All-llahut:
Nga Ebu Musa, radijall-llahu anhu, përcillet: "Është pyetur Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, për njeriun i cili lufton për trimëri, lufton për fanatizëm ose lufton për famë (për sy e faqe)? Cili prej tyre është në rrugë të All-llahut (fi sebilil-lah)? Ai u përgjigj: Kush lufton që fjala e All-llahut të jetë më e larta (dominuesja), vetëm ai është ne rrugë të All-llahut."
Vetëm për këtë synim bihet dëshmor e jo për çfarëdo lufte tjetër dhe për çfarëdo qëllimi përpos këtij qëllimi të vetëm... për All-llahun.
Çdo tokë e cila e lufton muslimanin në akiden e tij, e ndalon nga feja e tij dhe e pengon veprimin e sheriatit të tij, ajo është Shtëpi e luftës edhe nëse aty janë familja, të afërmit, kombi, pasuria dhe tregtia e tij. Ndërsa, çdo tokë në të cilën është vendosur akideja e tij dhe vepron në të sheriati i tij, ajo është Shtëpi e Islamit edhe nëse ai në të nuk ka familjen, të afërmit, kombin e as tregtinë e tij.
Vatani: është shtëpi të cilën e qeveris akideja, programi i jetës (menhexhi) dhe sheriati i komunikuar prej All-llahut. Ky është kuptimi i përshtatshëm i vatanit për njeriun dhe shtetësia: është akideja dhe programi i jetës. Kjo është nyja e përshtatshme për ademijtë (bijtë e Ademit).
Fanatizmi familjar, fisnor, kombëtar, racor, i ngjyrës e i tokës është fanatizëm i ç’thurur dhe i prapambetur, është fanatizëm xhahilit të cilin njerëzimi e provoi në periudhat e dekadencës së tij shpirtërore. Atë Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e quajti kundërmues, me këtë përshkrim nga i cili del aromë neverie e gërdie.
Kur çifutët pretendonin se ata janë populli i zgjedhur i All-llahut me prejardhjen dhe kombësinë e tyre, All-llahu ua përgënjeshtroi këtë pretendim. Ai kandar të vlerave e bëri vetëm besimin përgjatë gjithë brezave, përkundër shumëllojshmërisë së kombeve, racave dhe vataneve:
"Ata (ithtarët e Librit) thanë: Bëhuni jehudij ose të krishterë, e gjeni rrugën e drejtë " Thuaj: Jo, (asnjërën) por fenë e drejtë të Ibrahimit, që ai nuk ishte nga idhujtarët. Ju (besimtarë) thuani: Ne i besuam All-llahut, atë që na u shpall neve, atë që iu shpall Ibrahimit, Ismailit, Is'hakut, Jakubit dhe pasardhësve (të Jakubit që ishin të ndarë në dymbëdhjetë kabile), atë që i është dhënë Musait, Isait dhe atë që u është dhënë nga Zoti i tyre pejgamberëve, ne nuk bëjmë dallim në asnjërin prej tyre dhe ne vetëm atij i jemi bindur. Në qoftë se ata besuan ashtu siç besuat ju, ata vërtet kanë gjetur rrugën e drejtë, e nëse refuzojnë atëherë ata janë kundërshtarë (opozitë), po ty (Muhammed) kundër tyre (do të mjaftojë All-llahu. Ai është dëgjuesi, i dijshmi, (kjo fe jona është) ngjyrosje e All-llahut, e kush ngjyros (me fe) më mirë se All-llahu. Ne vetëm atë e adhurojmë. " (Bekare, 135-138)
Përndryshe, popull i All-llahut i zgjedhur me të drejtë është Ummeti musliman i cili është strehuar nën flamurin e All-llahut, përkundër asaj se në gjirin e vet ka fise të ndryshme me kombe, raca dhe vatane:
"Ju jeni populli më i dobishëm, i ardhur për të mirën e njerëzve, të urdhëroni për të mirë, të ndaloni nga veprat e këqija dhe të besoni All-llahun. " (Ali Imran, 110)
Ummeti i cili e ka brez të parë Ebu Bekër arabin, Bilal abisianin, Suhejb romakun, Selman persianin dhe vëllezërit e tyre të ndershëm dhe ata të cilët vijojnë pas tyre sipas këtij vargu të shkëlqyeshëm, shtetësia në të është akideja, vatani aty është Shtëpia e Islamit, sundimtar në të është All-llahu dhe ligj në të është Kur'ani.
Ky koncept i lartë për shtëpinë (shtetin), shtetësinë dhe afërsinë është ai i cili duhet të ndihmojë në zemrat e bartësve të thirrjes në All-llahun dhe i cili duhet të jetë i qartë ashtu që mos të përzihen me të grumbujt e koncepteve të futura xhahilite dhe
që të mos depërtojnë në të format e shirkut të fshehtë (idhujtarisë indirekte): shirku përmes tokës, shirku përmes racës, shirku përmes kombit, shirku përmes akraballëkut dhe shirku përmes interesave të vogla e të atypëratyshme. Këto janë, ato të cilat All-llahu, lavdi pastë, i përmbledh në ajet dhe i vendos në njërin grusht, kurse imanin dhe kërkesat e tij në grushtin tjetër:
"Thuaj (o I dërguar): "Në qofte se eterit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur; (të gjitha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se I dërguari i Tij dhe lufta në rrugën e Tij, atëherë pritni derisa All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur. " (Tevbe, 24)
Po ashtu, nuk duhet që në ndërgjegjen e bartësve të thirrjes në All-llahun të vendosen dilemat sipërfaqësore për realitetin e xhahilijjetit dhe realitetin e Islamit, për vetinë e Shtëpisë së luftës dhe Shtëpisë së Islamit, andaj edhe shumicës së tyre duhet t'u bëhen të qarta konceptet dhe bindjet se nuk ka Islam në një tokë të cilën nuk e sundon Islami, në të cilën nuk vendoset sheriati i tij, as nuk ka shtëpi të Islamit përpos asaj ku dominon Islami me metodologjinë dhe ligjin e tij, dhe se pas imanit nuk ekziston pos kufri, nën Islamin nuk ka pos xhahilijjetit dhe përtej hakut nuk gjejmë pos lajthitjes.

17 Dhimmij - quhet personi i cili jeton në shtetin islam por nuk është musliman. (Përkthyesi)

Shtetesia e muslimanit dhe akideja e tij


Islami i erdhi njerëzimit me koncept të ri për t'i plasuar lidhjet dhe gërshetimet e njëmendta, pikërisht kur erdhi me koncept të ri për t'i plasuar vlerat dhe konsideratat e njëmendta dhe për ta nxjerrë në pah drejtimin e njëmendtë nga i cili do të përvetësoheshin këto vlera dhe konsiderata.
Islami erdhi që njërin ta kthejë te Zoti i vet dhe që ta bëjë këtë pushtet të vetmin nga i cili do të përvelësoheshin kriteret dhe vlerat, nga i cili edhe e pranoi ekzistencën dhe jetën dhe te i cili kthehet me lidhjet dhe gërshetimet e tij ashtu siç ai nga vullneti i Tij doli në ekzistencë dhe te Ai kthehet.
Ai erdhi që të konfirmojë se ekziston vetëm një gërshetim i cili i lidh njerëzit për All-llahun, e nëse thuret ky gërshetim, nuk ekziston lidhje e as dashuri:
"Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe Ditën e Gjykimit, e ta dojë atë që kundërshton All-llahun dhe Të Dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, fëmijët e tyre, vëllezërit e tyre ose farefisi i tyre. " (Muxhadele, 22)
Për All-llahun ka vetëm një parti që nuk përpjesëtohet. Të gjitha partitë tjera janë të shejtanit dhe tagutit:
"Ata që besuan luftojnë në rrugën e All-llahut, e ata që nuk besuan luftojnë në rrugën e djallëzuar (tagutit). Luftoni pra miqtë e djallit, s 'ka dyshim se intriga e djallit është e dobët." (Nisa, 76)
Ekziston vetëm një rrugë që arrin te All-llahu, asnjë rrugë tjetër nuk shpie te Ai:
"Dhe se kjo është rruga Ime e drejtë (që e caktova për ju), pra përmbahuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e t'ju ndajnë nga rruga e Tij. " (En'am, 153)
Ekziston vetëm një sistem - sistemi islam, çdo sistem tjetër është xhahilijjet:
"A thua mos po kërkojnë gjykimin e kohës së injorancës, po për një popull që bindshëm beson, a ka gjykim më i mirë se ai i All-IIahut? " (Maide, 50)
Ekziston vetëm një ligj, ai është sheriati i All-llahut, pos tij çdo gjë është pasion:
"Pastaj Ne të vumë ty në një rrugë të drejtë (sheriat), pra ti ndiqe atë e mos ndiq dëshirat e atyre që nuk dinë." (Xhathije, 18)
Ekziston vetëm një e vërtetë, ajo nuk përpjesëtohet, çdo gjë pas saj është iluzion.
"Pas të vërtetës nuk ka tjetër pos iluzione, e si po ia ktheni shpinën (të vërtetës)? " (Junus, 32)
Ekziston vetëm një shtëpi, ajo është shtëpia e Islamit (Darul Islam). Është ajo te e cila ngrihet shteti musliman, te e cila do të dominojë sheriati i All-llahut, ngrihen kufijtë dhe në të muslimanët udhëhiqen midis vete. Çdo shtëpi tjetër pos saj është shtëpi e luftës, marrëdhënia e muslimanit me të është ose dyluftimi, ose besa sipas kontratës për paqe, megjithatë ajo nuk është shtëpi e Islamit, nuk ekziston kurrfarë lojaliteti midis tyre dhe muslimanëve:
“Është e vërtetë se ata që besuan, u shpërngulën dhe luftuan me pasurinë e shpirtin e tyre në rrugën e All-llahut, dhe ata që strehuan (të shpëngulurit) dhe u ndihmuan, të tillët janë miq të njëri-tjetrit (në ndihmë dhe në trashëgim). Ata që besuan por nuk u shpërngulën, ju nuk keni përkujdes as ndihmë për ta derisa të shpërngulen edhe ata. E nëse ata kërkojnë ndihmë prej jush për çështjen e fesë, atëherë jeni të obliguar t'u ndihmoni, përveç nëse është puna kundër një populli që
me të keni marrëveshje (nuk mund t'u ndihmoni në luftë kundër atij populli). All-Ilahu mbikëqyrë atë që veproni. Ata që e mohuan të vërtetën janë miq të njëri-tjetrit. E nëse nuk e bëni atë (të ndihmoni e të kujdeseni për njëri-tjetrin), bëhet trazirë dhe rrëmujë e madhe në tokë. Po ata që besuan, migruan dhe luftuan për rrugën e All-llahut, dhe ata që strehuan dhe ndihmuan, janë besimtarë të vërtetë. Atyre u takon falja (e mëkateve) dhe furnizimi në mënyrë të ndershme. Ndërsa edhe ata që besuan më vonë, e që u shpërngulën dhe luftuan së bashku me ju, janë të njëjtë me ju (në të drejta). " (Enfal 72-75)
Me këtë qëndrim të shkëlqyeshëm e të plotë dhe me këtë vendim të prerë erdhi Islami. Erdhi që ta ngritë njeriun dhe ta shpëtojë nga gërshetimet (lexo: përzierjet, sh.p.) me tokën e dheun dhe me gërshetimet me mish e me gjak-ata bëjnë pjesë në gërshetimet në tokë, andaj edhe nuk ka vatan për muslimanin pos aty ku ushtrohet sheriati i All-llahut në mënyrë që lidhjet midis tij dhe banorëve të vet të ngrihen mbi bazën e lidhjes për All-llahun. Muslimani nuk ka shtetësi tjetër pos akiden e tij e cila e bën pjesëtar të Ummetit musliman në shtëpinë e Islamit. Muslimani nuk ka ndonjë afërsi tjetër pos asaj e cila buron nga besimi në All-llahun, në mënyrë që ky mishërim ndërmjet tij dhe të afërmve të tij të arrihet përmes lidhjes për All-llahun.
Nuk mund të jenë të afërmit e muslimanit babai, nëna, vëllai, gruaja dhe akrabaja e tij, nëse ata nuk i lidhë nyja e parë në Krijuesin e që pastaj t'i lidhë barku:
"O ju njerëz! Kini frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje (njeriu) dhe nga ajo krijoi palën (shoqen) e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe kini frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin (akraballëkun)." (Nisa, 1)
Kjo nuk e ndalon shoqërimin e prindërve me sjellje të mirë, përkundër ndryshimit të besimit në rast se ata nuk rreshtohen në vijën kundërshtare ndaj frontit musliman. Në atë rast pushojnë afërsia dhe shoqërimi, kurse Abull-llah bin Abdull-llah bin Ubejje na e jep shembullin më të qartë:
Transmeton Ibni Xheriri me senedin e tij nga Ibni Zejjadi i cili ka thënë:
"E thirri Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, Abdull-llah ibni Abdull-llah bin Ubejjen dhe i tha: A nuk e sheh se ç'po thotë babai yt? Tha: Ç'po thotë babai im, pashë babën tim dhe nënën time? Tha: Po thotë: Nëse kthehemi në Medine do ta nxjerrë i forti të dobëtin nga ajo. Ai i tha: E ka thënë të vërtetën pasha All-llahun o Resulull-llah. Ti pasha All-llahun je i forti e ai është i dobëti. Meqë ke ardhë në Medine o Resulull-llah, të tregojë se banorët e Jethribit e dinë vall-llahi se në të nuk ka njeri që sillet më dashur me prindin e tij, se unë. Nëse All-llahu dhe Resulull-llahu pajtohen që unë t'ua sjell atyre kokën e tij, pa hamendje do t'ua sjellë atë. Atëherë Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: Jo. Kur u kthyen në Medine, u ngrit Abdull-llah ibni Abdull-llah bin Ubejje, i doli para derës (së qytetit) babait të tij me shpatë dhe i tha: Tani vall-llahi do ta shohish forca a është ytja apo e Resulull-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Vall-llahi nuk do ta shijosh hijen e saj (d.m.th. shtëpinë e tij). Atë nuk do ta shijojë asnjëherë pos me lejen e All-llahut dhe Të dërguarit të tij. Ai filloi të thotë: Mjerë për Hazrexhin! Biri im më pengon në shtëpinë time, mjerë për Hazrexhin! Biri im më pengon në shtëpinë time. I biri thotë: Vall-llahi nuk do të strehohet kurrë pos me lejen e tij. Atij iu mblodhën disa burra dhe i folën, dhe në atë rast tha: Vall-llahi nuk do të hyjë pos me lejen e All-llahut dhe Të dërguarit të Tij. Atëherë i shkuan Resulull-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem dhe i treguan. Ai tha: Shkoni te ai dhe thoni: Lëre të lirë në shtëpinë e tij. Ata i shkuan atij, e ai ua ktheu: E tash, meqë erdhi urdhri i Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, po them po."
Kur të lidhet nyja e besimit, të gjithë besimtarët janë vëllezër edhe nëse nuk i bashkon farefisnia apo miqësia: "Vërtet besimtarët janë vëllezër", në formë të shkurtër dhe decide:
"Është e vërtetë se ata që besuan, u shpërngulën dhe luftuan me pasurinë e shpirtin e tyre në rrugën e All-llahut, dhe ata që strehuan (të shpërngulurit) dhe u ndihmuan të tillët janë miq të njëri-tjetrit (në ndihmë dhe në trashëgim). " (Enfal, 72)
Kjo është një miqësi e cila e dallon një gjeneratë nga të gjitha gjeneratat vijuese duke e lidhë të parin e këtij Ummeti me të fundit dhe të fundit me të parin me lidhjen e dashurisë, dhembshurisë, miqësisë dhe mirësjelljes së vendosur:
"Edhe ata që përgatitën vendin (Medinën) dhe besimin para tyre, i duan ata që shpërnguleshin tek ata dhe nuk ndiejnë në gjoksat e tyre ndonjë nevojë (për zili a tjetër) nga ajo që u jepej atyre (muhaxhirëve), madje edhe sikur të kishin vetë nevojë për të, ata u jepnin përparësi atyre para vetvetes. Kush është i ruajtur prej lakmisë së vet, të tillët janë të shpëtuar. Edhe ata që kanë ardhur pas tyre e thanë: "Zoti ynë, falna neve dhe vëllezërit tanë që para nesh u pajisën me besim dhe mos lejo në zemrat tona farë urrejtje ndaj atyre që besuan. Zoti ynë Ti je i butë, mëshirues. " (Hashr, 9-10)
All-llahu sjell shembuj për muslimanët përmes grupit të ndershëm nga pejgamberët të cilët kaluan në varganin e imanit, të vendosur në degëzimet e kohës:
"Nuhu e luti Zotin e vet, duke i thënë: "O Zoti im, djali im është i familjes sime, e premtimi Yt është i saktë, ndërsa Tije më i drejti i të drejtëve!" (Zoti) Tha: "O Nuh, ai (djali) nuk është nga familja jote (për të cilët premtova se do t'i shpëtoj), ai është punëkeq, e ti mos më kërko Mua atë që nuk di, Unë të këshilloj të mos bëhesh nga injorantët!" (Nuhu) Tha: "Zoti im, unë mbështetem në mbrojtjen Tënde që të (mos) kërkoj prej Teje atë për çka nuk kam njohuri, e në qoftë se nuk më fal mua dhe nuk më mëshiron Ti, do të jem i humbur!. " (Hud, 45-47)
"Përkujto (O I dërguar) kur Zoti i vet Ibrahimin e provoi me disa obligime, e ai i përmbushi ato, e Ai i tha: "Unë po të bëj ty prijës (Imam) të njerëzimit!" Ai tha: "(Bën o Zot) Edhe nga pasardhësit e mi!" (Zoti) Tha: "Mirësinë time nuk mund ta gëzojnë mizorët!" (Bekare, 124)
"Dhe kur Ibrahimi tha: "Zoti im, bëje këtë një qytet sigurie dhe banorët e tij, që besuan All-llahun dhe jetën tjetër, furnizoi me lloje të frutave!" Ai (All-llahu) tha: "(E furnizoj) Edhe atij që nuk besoi do t 'ia mundësoj shfrytëzimin e frutave për një kohë të shkurtër, e pastaj do ta shtyj në dënimin e zjarrit, e sa përfundim i shëmtuar është ai!" (Bekare, 126)
Ibrahimi largohet nga babai dhe familja e tij kur sheh se ata janë këmbëngulës në lajthitje:
"Unë po largohem prej jush dhe prej çka adhuroni ju pos All-llahut, e shpresoj se me adhurimin e Zotit tim nuk do të jem i humbur!" (Merjem, 48)
All-llahu rrëfen për Ibrahimin dhe popullin e tij duke nxjerrë atë që është këshillë e shembull:
"Ju e keni shembullin më të mirë te Ibrahimi dhe te ata që ishin me të, kur i thanë popullit të vet: "Ne tërhiqemi prej jush dhe prej asaj që adhuroni, pos All-Ilahut nuk besojmë tuajën, prandaj ndërmjet nesh e jush është e hapët armiqësia e urrejtja derisa ta besoni vetëm All-llahun Një!" (Mumtehine, 4)
Djelmoshat, banorët e shpellës largohen nga familjet, populli dhe toka e tyre që të shpëtojnë te All-llahu me fenë e tyre dhe t'i kthehen Zotit të tyre me besimin që
e kishin kur u bë e pamundur t'i gjejnë vend (fesë dhe besimit, sh.p.) në vatan, familje dhe farefis:
"Ne po të rrëfejmë saktë çështjen e tyre. Ata ishin disa djelmosha, kishin besuar Zotin e tyre, e Ne atyre edhe më ua shtuam bindjen. Edhe i forcuam zemrat e tyre (i bëmë të qëndrueshëm) saqë kur u ngritën thanë: "Zoti ynë është Zoti i qiejve dhe i tokës, nuk adhurojmë ndonjë zot tjetër pos Tij, pse atëherë do të thoshim diçka shumë mizore!" Këta, populli ynë, ka besuar zota tjerë pos Atij, pse pra nuk sjellin ndonjë argument të qartë për ata? A ka më mizor se ai që shpif gënjeshtër ndaj All-llahut? Derisa jeni izoluar prej tyre dhe prej asaj që adhurojnë ata, pos All-llahut, atëherë strehonu në shpellë, e Zoti i juaj ju dhuron nga mëshira e Tij e gjerë dhe ju lehtëson në çështjen tuaj atë që është në dobinë tuaj. " (Kehf 13-16)
Gruaja e Nuhut dhe gruaja e Lutit ndahen nga burrat e tyre meqë i ndante akideja:
"Atyre që mohuan All-llahun u sjell shembull gruan e Nuhut dhe gruan e Lutit. Ato të dyja ishin në kurorë të robërve të mirë nga robërit tanë, por ato të dyja i tradhtuan (në fe) ata të dy dhe këta të dy nuk mund t'i mbrojnë ato fare tek All-llahu, e atyre dyjave u thuhet: "Hyni të dyja në zjarr së bashku me ata që hyjnë!" (Tahrim, 10)
Ndërsa gruaja e Faraonit në këndin tjetër:
"E atyre që besuan, All-llahu ua solli shembull gruan e Faraonit, kur ajo tha: "Zoti im, më bën një vend pranë mëshirës Sate në xhennet dhe më shpëto prej Faraonit e brutalitetit të tij dhe më shpëto prej popullit mizor!" (Tahrim, 11)
Kështu shembujt shpeshtohen në të gjitha format e gërshetimit dhe lidhjeve. Lidhjes atërore në rrëfimin e Nuhut, lidhjes bijësore dhe vatanit në rrëfimin e Ibrahimit, lidhjes familjare, fisnore dhe vatanit të gjitha përnjëherë në rrëfimin e banorëve të Shpellës dhe lidhjes bashkëshortore në rrëfimet e dy grave, të Nuhut dhe Lutit dhe gruas së Faraonit.
Kështu vazhdon rrugën vargani fisnik në përfytyrimin e tij për njëmendësinë e lidhjeve dhe gërshetimeve, derisa vjen te Ummeti i mesëm dhe gjen këtë kapital të shembujve, modeleve dhe përvojave. Ai vazhdon të ecë sipas Programit hyjnor për Ummetin besimtar, do të ndahet një familje e gjerë dhe do të ndahet një shtëpi atëherë kur do të ndahet akideja dhe të mbijë lidhja e parë. E All-llahu, lavdi pastë, thotë fjalën e tij fisnike në lidhje me vetinë e besimtarëve:
"Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe Ditën e gjykimit, e ta dojë atë që kundërshton All-llahun dhe Të dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, fëmijët e tyre, vëllezërit e tyre ose farefisi i tyre. Ata janë që në zemrat e tyre (Ai) ka skalitur besimin dhe e ka forcuar me shpirt nga ana e Tij dhe ata do t'i shpjerë në xhennete, nëpër të cilat rrjedhin lumenj. Aty janë përgjithmonë. All-llahu ua ka pëlqyer punën e tyre dhe ata janë të kënaqur me shpërblimin e Tij. Të tillët janë palë (grup, parti) e All-Ilahut, ta dini pra se pala e All-llahut janë ata të shpëtuarit!" (Muxhadele, 22)
Atëherë kur u shkëput gërsheta e afërsisë midis Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, axhës së tij Ebu Lehebit dhe djalit të axhës së tij, Amr ibni Hishamit (Ebu Xhehlit) dhe atëherë kur muhaxhirët i luftuan familjet dhe farefisin e tyre dhe i vranë Ditën e Bedrit (Luftën e Bedrit), pikërisht atëherë u lidh gërsheta e akides midis muhaxhirëve (emigruesve nga Mekka) dhe ensarëve (nikoqirëve nga Medina). Ata u bënë familje dhe vëllezër. Aty u lidh gërsheta ndërmjet muslimanëve arabë dhe vëllezërve të tyre, Suhejb Er-Rumi (romak), Bilal El-Habeshiu (abisinian) dhe Selman El-Farisiu (persian), po ashtu u tret fanatizmi i fisit, racës dhe vendit. Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, u tha atyre: "Braktiseni (fanatizmin), se ai është kundërmues." Po ashtu u tha: "Nuk është prej nesh kush thërret në fanatizëm, nuk
është prej nesh kush lufton për fanatizëm dhe nuk është prej nesh kush vdes për fanatizëm." Kështu përfundoi çështja e këtij kundërmimi, kundërmimit të fanatizmit të prejardhjes. Vdiq edhe çështja e mburrjes arrogante, mburrjes me racë. Po ashtu u mënjanua njolla e kombit dhe njerëzit filluan të thithin aromën e pozitave të larta, larg nga kundërmimi i mishit dhe gjakut dhe zhytjeve të dheut e tokës. Që nga ajo ditë vatani i muslimanit nuk mbeti toka, por mbeti Shtëpia e Islamit. Në shtëpinë te e cila dominon akideja e tij dhe në të cilën gjykon vetëm sheriati i All-llahut. Në shtëpinë te e cila strehohet dhe të cilën e mbron; për të cilën bie dëshmor kur është në pyetje mbrojtja dhe zgjerimi i territorit të saj. Ajo është Shtëpi e Islamit për të gjithë ata që i janë nënshtruar Islamit si akide dhe e pranojnë sheriatin e tij si ligj. Po ashtu edhe për të gjithë ata që e pranojnë sheriatin e Islamit sistem - edhe nëse nuk janë muslimanë - siç është rasti me bartësit e feve biblike (çifutë e të krishterë) të cilët jetojnë në Shtëpinë e Islamit. Toka te e cila nuk dominon Islami dhe nuk qeveris sheriati i tij është shtëpi e luftës për muslimanin dhe dhimmijjun17 kontraktues po ashtu. Atë do ta luftojë muslimani edhe nëse është vendlindja e tij, të afërmit e tij nga farefisnia e miqësia dhe nëse në të është pasuria e tij dhe trashëgimia.
Kështu edhe Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e luftoi Mekken e cila ishte vendlindje e tij, në të kishte farefisin dhe familjen e tij, në të ishte shtëpia e tij dhe shtëpitë e pasuritë e shokëve të tij të cilat i braktisën. Ajo nuk u bë shtëpi e Islamit për të dhe Ummetin e tij, pos atëherë kur iu nënshtrua Islamit dhe u përfill në të sheriati i tij.
Ky është Islami, i vetëm në këtë kuptim. Islami nuk është fjalë që shqiptohet me gjuhë, ai nuk ka vendlindje në ndonjë vend të caktuar në të cilin ka ndonjë shenjë islame dhe adresë islame!, e as nuk ka vend trashëgimie në shtëpinë te e cila prindërit janë muslimanë.
"Për Zotin tënd jo, ata nuk janë besimtarë (të asaj që të zbriti ty as të asaj para teje) derisa mos të zgjedhin ty për të gjykuar në atë konflikt midis tyre, e pastaj (pas gjykimit tënd) të mos ndiejnë pakënaqësi nga gjykimi yt dhe (derisa) të mos binden sinqerisht. " (Nisa, 65)
Vetëm ky është Islami, vetëm kjo është shtëpia e Islamit e jo toka, raca, prejardhja, miqësia, fisi e familja.
Islami i ka çliruar njerëzit nga ngjitja me tokë që të ngjiten në qiell, i çliroi nga prangat e gjakut e të shtazërisë që të ngrihen në pozitat më të larta.
Vatani i muslimanit për të cilin lakmon dhe e mbron nuk është copë e tokës; ndërsa shtetësia e muslimanit nuk është shtetësi e një pushteti; farefisnia e muslimanit, te e cila mbështetet dhe e mbron, nuk është afërsia e gjakut; flamuri i muslimanit, me të cilin krenohet dhe bie dëshmor ndër të, nuk është flamuri i një kombi; dhe fitorja e muslimanit, për të cilën ai vërsulet dhe e falënderon All-llahun për të, nuk është mposhtja e një ushtrie; por ajo është siç thotë All-llahu për të:
"Kur erdhi ndihma e All-llahut dhe çlirimi (ngadhënjimi), dhe i pe njerëzit që po hyjnë turma - turma në fenë e All-llahut. Ti, pra, lartësoje Zotin tënd duke e falënderuar dhe kërko nga Ai falje. Ai vërtet pranon shumë pendimin, është Mëshirues i madh. " (Nasr, 1-3)
Ky është ngadhënjim nën flamurin e akides veç të gjithë flamujve tjerë, xhihadi për fitoren e fesë së All-llahut dhe sheriatit të Tij, e jo për asnjë prej qëllimeve tjera, mbrojtja e Shtëpisë së All-llahut me kushtet e saj të njohura, e jo çfarëdo shtëpie, angazhimi me sinqeritet pos gjithë kësaj vetëm për All-llahun, e jo për interes apo për emër dhe jo fanatizëm për tokë ose komb apo mbrojtje e familjes ose fëmijës, por mbrojtje e të gjithave nga shqetësimet (fitnet) që mund t'i ekspozohen fesë së All-llahut:
Nga Ebu Musa, radijall-llahu anhu, përcillet: "Është pyetur Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, për njeriun i cili lufton për trimëri, lufton për fanatizëm ose lufton për famë (për sy e faqe)? Cili prej tyre është në rrugë të All-llahut (fi sebilil-lah)? Ai u përgjigj: Kush lufton që fjala e All-llahut të jetë më e larta (dominuesja), vetëm ai është ne rrugë të All-llahut."
Vetëm për këtë synim bihet dëshmor e jo për çfarëdo lufte tjetër dhe për çfarëdo qëllimi përpos këtij qëllimi të vetëm... për All-llahun.
Çdo tokë e cila e lufton muslimanin në akiden e tij, e ndalon nga feja e tij dhe e pengon veprimin e sheriatit të tij, ajo është Shtëpi e luftës edhe nëse aty janë familja, të afërmit, kombi, pasuria dhe tregtia e tij. Ndërsa, çdo tokë në të cilën është vendosur akideja e tij dhe vepron në të sheriati i tij, ajo është Shtëpi e Islamit edhe nëse ai në të nuk ka familjen, të afërmit, kombin e as tregtinë e tij.
Vatani: është shtëpi të cilën e qeveris akideja, programi i jetës (menhexhi) dhe sheriati i komunikuar prej All-llahut. Ky është kuptimi i përshtatshëm i vatanit për njeriun dhe shtetësia: është akideja dhe programi i jetës. Kjo është nyja e përshtatshme për ademijtë (bijtë e Ademit).
Fanatizmi familjar, fisnor, kombëtar, racor, i ngjyrës e i tokës është fanatizëm i ç’thurur dhe i prapambetur, është fanatizëm xhahilit të cilin njerëzimi e provoi në periudhat e dekadencës së tij shpirtërore. Atë Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e quajti kundërmues, me këtë përshkrim nga i cili del aromë neverie e gërdie.
Kur çifutët pretendonin se ata janë populli i zgjedhur i All-llahut me prejardhjen dhe kombësinë e tyre, All-llahu ua përgënjeshtroi këtë pretendim. Ai kandar të vlerave e bëri vetëm besimin përgjatë gjithë brezave, përkundër shumëllojshmërisë së kombeve, racave dhe vataneve:
"Ata (ithtarët e Librit) thanë: Bëhuni jehudij ose të krishterë, e gjeni rrugën e drejtë " Thuaj: Jo, (asnjërën) por fenë e drejtë të Ibrahimit, që ai nuk ishte nga idhujtarët. Ju (besimtarë) thuani: Ne i besuam All-llahut, atë që na u shpall neve, atë që iu shpall Ibrahimit, Ismailit, Is'hakut, Jakubit dhe pasardhësve (të Jakubit që ishin të ndarë në dymbëdhjetë kabile), atë që i është dhënë Musait, Isait dhe atë që u është dhënë nga Zoti i tyre pejgamberëve, ne nuk bëjmë dallim në asnjërin prej tyre dhe ne vetëm atij i jemi bindur. Në qoftë se ata besuan ashtu siç besuat ju, ata vërtet kanë gjetur rrugën e drejtë, e nëse refuzojnë atëherë ata janë kundërshtarë (opozitë), po ty (Muhammed) kundër tyre (do të mjaftojë All-llahu. Ai është dëgjuesi, i dijshmi, (kjo fe jona është) ngjyrosje e All-llahut, e kush ngjyros (me fe) më mirë se All-llahu. Ne vetëm atë e adhurojmë. " (Bekare, 135-138)
Përndryshe, popull i All-llahut i zgjedhur me të drejtë është Ummeti musliman i cili është strehuar nën flamurin e All-llahut, përkundër asaj se në gjirin e vet ka fise të ndryshme me kombe, raca dhe vatane:
"Ju jeni populli më i dobishëm, i ardhur për të mirën e njerëzve, të urdhëroni për të mirë, të ndaloni nga veprat e këqija dhe të besoni All-llahun. " (Ali Imran, 110)
Ummeti i cili e ka brez të parë Ebu Bekër arabin, Bilal abisianin, Suhejb romakun, Selman persianin dhe vëllezërit e tyre të ndershëm dhe ata të cilët vijojnë pas tyre sipas këtij vargu të shkëlqyeshëm, shtetësia në të është akideja, vatani aty është Shtëpia e Islamit, sundimtar në të është All-llahu dhe ligj në të është Kur'ani.
Ky koncept i lartë për shtëpinë (shtetin), shtetësinë dhe afërsinë është ai i cili duhet të ndihmojë në zemrat e bartësve të thirrjes në All-llahun dhe i cili duhet të jetë i qartë ashtu që mos të përzihen me të grumbujt e koncepteve të futura xhahilite dhe
që të mos depërtojnë në të format e shirkut të fshehtë (idhujtarisë indirekte): shirku përmes tokës, shirku përmes racës, shirku përmes kombit, shirku përmes akraballëkut dhe shirku përmes interesave të vogla e të atypëratyshme. Këto janë, ato të cilat All-llahu, lavdi pastë, i përmbledh në ajet dhe i vendos në njërin grusht, kurse imanin dhe kërkesat e tij në grushtin tjetër:
"Thuaj (o I dërguar): "Në qofte se eterit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur; (të gjitha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se I dërguari i Tij dhe lufta në rrugën e Tij, atëherë pritni derisa All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur. " (Tevbe, 24)
Po ashtu, nuk duhet që në ndërgjegjen e bartësve të thirrjes në All-llahun të vendosen dilemat sipërfaqësore për realitetin e xhahilijjetit dhe realitetin e Islamit, për vetinë e Shtëpisë së luftës dhe Shtëpisë së Islamit, andaj edhe shumicës së tyre duhet t'u bëhen të qarta konceptet dhe bindjet se nuk ka Islam në një tokë të cilën nuk e sundon Islami, në të cilën nuk vendoset sheriati i tij, as nuk ka shtëpi të Islamit përpos asaj ku dominon Islami me metodologjinë dhe ligjin e tij, dhe se pas imanit nuk ekziston pos kufri, nën Islamin nuk ka pos xhahilijjetit dhe përtej hakut nuk gjejmë pos lajthitjes.

17 Dhimmij - quhet personi i cili jeton në shtetin islam por nuk është musliman. (Përkthyesi)