الرئيسية
Pubblicazioni
التسجيل
Besimi i Ehli Sunnetit në të Dërguarit dhe Profetët
Ne besojmë të gjithë Profetët dhe të Dërguarit e Allahut, për të cilët na ka njoftuar më i Larti në Librin e Tij, apo na ka treguar i Dërguari i tij, sal'allahu alejhi we selem, në Sunnetin e tij. Besojmë në ata për të cilët Allahu na ka njoftuar, dhe në ata për të cilët nuk na ka treguar në hollësi, nuk dallojmë asnjë nga të Dërguarit e Tij. Ai i ka bashkuar të gjithë me një thelb, ashtu siç thotë i Lavdëruari:
“Çdo populli Ne i çuam një të dërguar (që u thoshte): “Adhuroni Allahun dhe shmangni idhujt!” ( EN-NAHL 16: 36)
Dhe pastaj:
“Ne nuk kemi nisur asnjë të dërguar para teje, që të mos i kemi shpallur se: “S’ka zot tjetër përveç Meje, andaj më adhuroni (vetëm) Mua!” (EL-ENBIJA 21: 25)
“(Këta janë) të dërguar që kanë sjellë lajme të mira e kanë paralajmëruar, në mënyrë që njerëzit të mos kenë ndonjë justifikim ndaj Allahut, pas ardhjes së të dërguarve” (EN-NISA’ 4:165)
Gjithashtu i Lartësuari thotë:
“Ne nuk dënojmë asnjë popull, para se të çojmë të dërguar!” (EL-ISRA’ 17: 15)
Dhe thotë i Madhëruari:
“Sa herë që aty të hidhet ndonjë grup, rojtarët e tij do t’i pyesin ata: “A nuk ju erdhi ndonjë paralajmërues?!” Po - do të përgjigjen ata” (EL-MULK 67: 8-9)
Dhe udhëzimi mbi argumente (dalile) dhe drejtimi i saj është obligim i tyre, dhe nuk është në duart e tyre që t’i udhëzojnë zemrat e robërve, sepse zemrat janë mes dy gishtave të Mëshiruesit dhe Ai i rrotullon ato sipas Vullnetit të Tij.
Kjo është sepse udhëzimi është dy llojesh:
1. Udhëzimi mbi argumente (dalile) dhe drejtimi në ate që Profetët, të Dërguarit dhe thirrësit kanë dhënë mundin për të. Allahu i Lartësuar thotë:
“Ti, me të vërtetë, udhëzon në rrugën e drejtë” (ESH-SHU’RA: 42: 52)
2. Udhëzimi ne aftësi dhe sukses - dhe askush s’mund ta bëjë këtë përveç Allahut.
I Lartësuari thotë:
“Vërtet, ti (Muhamed) nuk mund të udhëzosh kë të duash, por është Allahu Ai që udhëzon kë të dëshirojë.” (EL-KASAS 28: 56)
I Lartësuari dhe i Madhëruari thotë:
“Nuk është obligim yti (Muhammed) udhëzimi i tyre” (El-BEKARE 2: 272)
Ky lloj i udhëzimit është dhuratë e Allahut dhe drejtësi që i Lavdërauri ia dhuron atij, për të cilin Ai e di se e ndjek dhe e kërkon të vërtetën. Për këtë i Lartësuari thotë:
“Ata që luftojnë për çështjen Tonë, sigurisht, Ne do t’i udhëzojmë drejt udhëve Tona” (EL-ANKEBUT 29:69)
Ndërsa i Dërguari, sal'allahu alejhi we selem, tha: “Kushdo që kërkon të mirën pareshtur, ajo do ti jepet atij”.
Sa i takon llojit të parë të udhëzimit, kjo është nga drejtësia e Allahut të Madhërishëm dhe nga Mëshira e Tij që ia ka dhuruar të gjitha krijesave.
Ne besojmë në mrekullitë e Profetëve, i mbrojmë të drejtat e tyre dhe sillemi mirë me ta. Nuk parapëlqejmë asnjë prej njerëzve mbi ata, as evliatë, as imamët, apo dikë tjetër. Duke i pasur të gjitha këto parasysh, megjithatë ata janë njerëz të krijuar dhe nuk posedojnë asnjë nga cilësitë e veçanta të rububijes apo uluhijes. Përkundrazi, cilësitë e posaçme të njerëzve u përkasin edhe atyre, si sëmundja, vdekja, nevoja për të ngrënë, për të pirë dhe të tjera.
Allahu i Madhërishëm duke e urdhëruar Muhamedin, sal'allahu alejhi we selem, thotë:
“Thuaj: “Unë nuk mund t’i sjell vetes as dobi, as dëm, përveçse aq sa dëshiron Allahu. Sikur ta dija të padukshmen, do t’i shumoja të mirat dhe nuk do të më prekte asnjë e keqe. Unë jam vetëm paralajmërues dhe sjellës i lajmeve të mira për njerëzit që besojnë”. (EL-A’RAF 7: 188)
Dhe ne besojmë, se vula e Profetëve dhe të Dërguarve është Muhamedi, sal'allahu alejhi we selem, teslimen kethiren, pra nuk ka Profet pas tij dhe sheriati i tij është sheriati dominues mbi të gjitha legjislacionet tjera deri në Ditën e Gjykimit. Robi nuk do të jetë besimtar derisa ta pason ate dhe t’i nënshtrohet gjykimit të tij (sheriatit) me gjithë zemër. I Madhëruari thotë:
“Jo, për Zotin tënd, ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë, derisa të të marrin ty për gjyqtar për kundërshtitë mes tyre; e pastaj, të mos ndiejnë kurrfarë dyshimi ndaj gjykimit tënd dhe të të binden ty plotësisht.” (EN-NISA’ 4: 65)
Besojmë se Allahu e ka zgjedhur Muhamedin, sal'allahu alejhi we selem, si Halil (mik të afërt) ashtu siç e ka zgjedhur Ibrahimin, alejhi selam, Halil. E ka dërguar mëshirë për botët, dhe e ka urdhëruar ate dhe Ummetin e tij që të marrin shembull Miletin (popullin) e Ibrahimit, alejhi selem. Ai thotë:
“Pastaj ty të shpallëm: “Paso me sinqeritet fenë e Ibrahimit,që nuk ka qenë prej idhujtarëve” (EN-NAHL 16: 123)
Pastaj i Ai i Madhëruari thotë:
Shembull i mrekullueshëm për ju është Ibrahimi dhe ata që kanë qenë me të, kur i thanë popullit të vet: “Ne shkëputemi nga ju dhe nga ato që ju i adhuroni në vend të Allahut; ne ju mohojmëdhe armiqësia e urrejtja midis nesh është e përhershme, derisa të besoni tek Allahu Një dhe i Vetëm” (EL-MUMTEHINEH 60: 4)
Pra e marrim këtë si shembull derisa ta takojmë Allahun, prandaj ne shfaqim Bera (mohim, shmangie) ndaj Mushrikëve, ndihmësve të tyre dhe aleatëve të tyre. I urrejmë ata dhe manifestojmë Bera- në tonë nga ajo që ata adhurojnë të tjerë krahas Allahut, nuk besojmë në metodologjitë e tyre, fetë e tyre dhe e rrugët e tyre të gabuara që e kundërshtojnë Dinin e Allahut. Ne e shfaqim, deklarojmë dhe e bëjmë të qartë armiqësinë tonë ndaj atyre që ë kundërshtojnë Allahun, atyre që bëjnë luftë kundër të vërtetës dhe atyre që e shpallin publikisht të kotën e tyre – kurse kjo nuk na ndalon që njëkohësisht t’u bëjmë Davet, t’ua qartësojmë të vërtetën atyre nga ata që duan të dëgjojnë, dhe shpresojmë udhëzimin e tyre.
Frytet e imanit në të Dërguar:
• Vetëdijesimi për disa mirësi prej bujarisë fisnike nga Allahu mbi krijesën dhe të jemi falënderues për ta. Prej mirësive më të mëdha është mëshira e Tij ndaj krijesave me dërgimin e Pejgamberëve në mënyrë që t’i udhëzojë ata në rrugën e drejtë dhe t’i njoftojë se si mund të fitohet Xhenneti dhe si mund të shpëtohet prej dënimit të Zjarrit.
• Nga kjo rrjedh: Dashuria për të Dërguarit, lavdërimi i tyre, dërgimi i selameve dhe salavatave mbi ta, të luturit për ta për shkak të asaj që kanë hasur nga dëmet e njerëzve të tyre dhe për atë që kanë përjetuar nga sprovat në Davetin e tyre, pasimi i tyre dhe marrja e tyre si shembull; pasimi i tyre në metodologji, Sunneti, historisë së tyre jetësore dhe thirrje për tek Allahu.
Shejh Ebu Muhamed el-Makdisi
Ne besojmë të gjithë Profetët dhe të Dërguarit e Allahut, për të cilët na ka njoftuar më i Larti në Librin e Tij, apo na ka treguar i Dërguari i tij, sal'allahu alejhi we selem, në Sunnetin e tij. Besojmë në ata për të cilët Allahu na ka njoftuar, dhe në ata për të cilët nuk na ka treguar në hollësi, nuk dallojmë asnjë nga të Dërguarit e Tij. Ai i ka bashkuar të gjithë me një thelb, ashtu siç thotë i Lavdëruari:
“Çdo populli Ne i çuam një të dërguar (që u thoshte): “Adhuroni Allahun dhe shmangni idhujt!” ( EN-NAHL 16: 36)
Dhe pastaj:
“Ne nuk kemi nisur asnjë të dërguar para teje, që të mos i kemi shpallur se: “S’ka zot tjetër përveç Meje, andaj më adhuroni (vetëm) Mua!” (EL-ENBIJA 21: 25)
“(Këta janë) të dërguar që kanë sjellë lajme të mira e kanë paralajmëruar, në mënyrë që njerëzit të mos kenë ndonjë justifikim ndaj Allahut, pas ardhjes së të dërguarve” (EN-NISA’ 4:165)
Gjithashtu i Lartësuari thotë:
“Ne nuk dënojmë asnjë popull, para se të çojmë të dërguar!” (EL-ISRA’ 17: 15)
Dhe thotë i Madhëruari:
“Sa herë që aty të hidhet ndonjë grup, rojtarët e tij do t’i pyesin ata: “A nuk ju erdhi ndonjë paralajmërues?!” Po - do të përgjigjen ata” (EL-MULK 67: 8-9)
Dhe udhëzimi mbi argumente (dalile) dhe drejtimi i saj është obligim i tyre, dhe nuk është në duart e tyre që t’i udhëzojnë zemrat e robërve, sepse zemrat janë mes dy gishtave të Mëshiruesit dhe Ai i rrotullon ato sipas Vullnetit të Tij.
Kjo është sepse udhëzimi është dy llojesh:
1. Udhëzimi mbi argumente (dalile) dhe drejtimi në ate që Profetët, të Dërguarit dhe thirrësit kanë dhënë mundin për të. Allahu i Lartësuar thotë:
“Ti, me të vërtetë, udhëzon në rrugën e drejtë” (ESH-SHU’RA: 42: 52)
2. Udhëzimi ne aftësi dhe sukses - dhe askush s’mund ta bëjë këtë përveç Allahut.
I Lartësuari thotë:
“Vërtet, ti (Muhamed) nuk mund të udhëzosh kë të duash, por është Allahu Ai që udhëzon kë të dëshirojë.” (EL-KASAS 28: 56)
I Lartësuari dhe i Madhëruari thotë:
“Nuk është obligim yti (Muhammed) udhëzimi i tyre” (El-BEKARE 2: 272)
Ky lloj i udhëzimit është dhuratë e Allahut dhe drejtësi që i Lavdërauri ia dhuron atij, për të cilin Ai e di se e ndjek dhe e kërkon të vërtetën. Për këtë i Lartësuari thotë:
“Ata që luftojnë për çështjen Tonë, sigurisht, Ne do t’i udhëzojmë drejt udhëve Tona” (EL-ANKEBUT 29:69)
Ndërsa i Dërguari, sal'allahu alejhi we selem, tha: “Kushdo që kërkon të mirën pareshtur, ajo do ti jepet atij”.
Sa i takon llojit të parë të udhëzimit, kjo është nga drejtësia e Allahut të Madhërishëm dhe nga Mëshira e Tij që ia ka dhuruar të gjitha krijesave.
Ne besojmë në mrekullitë e Profetëve, i mbrojmë të drejtat e tyre dhe sillemi mirë me ta. Nuk parapëlqejmë asnjë prej njerëzve mbi ata, as evliatë, as imamët, apo dikë tjetër. Duke i pasur të gjitha këto parasysh, megjithatë ata janë njerëz të krijuar dhe nuk posedojnë asnjë nga cilësitë e veçanta të rububijes apo uluhijes. Përkundrazi, cilësitë e posaçme të njerëzve u përkasin edhe atyre, si sëmundja, vdekja, nevoja për të ngrënë, për të pirë dhe të tjera.
Allahu i Madhërishëm duke e urdhëruar Muhamedin, sal'allahu alejhi we selem, thotë:
“Thuaj: “Unë nuk mund t’i sjell vetes as dobi, as dëm, përveçse aq sa dëshiron Allahu. Sikur ta dija të padukshmen, do t’i shumoja të mirat dhe nuk do të më prekte asnjë e keqe. Unë jam vetëm paralajmërues dhe sjellës i lajmeve të mira për njerëzit që besojnë”. (EL-A’RAF 7: 188)
Dhe ne besojmë, se vula e Profetëve dhe të Dërguarve është Muhamedi, sal'allahu alejhi we selem, teslimen kethiren, pra nuk ka Profet pas tij dhe sheriati i tij është sheriati dominues mbi të gjitha legjislacionet tjera deri në Ditën e Gjykimit. Robi nuk do të jetë besimtar derisa ta pason ate dhe t’i nënshtrohet gjykimit të tij (sheriatit) me gjithë zemër. I Madhëruari thotë:
“Jo, për Zotin tënd, ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë, derisa të të marrin ty për gjyqtar për kundërshtitë mes tyre; e pastaj, të mos ndiejnë kurrfarë dyshimi ndaj gjykimit tënd dhe të të binden ty plotësisht.” (EN-NISA’ 4: 65)
Besojmë se Allahu e ka zgjedhur Muhamedin, sal'allahu alejhi we selem, si Halil (mik të afërt) ashtu siç e ka zgjedhur Ibrahimin, alejhi selam, Halil. E ka dërguar mëshirë për botët, dhe e ka urdhëruar ate dhe Ummetin e tij që të marrin shembull Miletin (popullin) e Ibrahimit, alejhi selem. Ai thotë:
“Pastaj ty të shpallëm: “Paso me sinqeritet fenë e Ibrahimit,që nuk ka qenë prej idhujtarëve” (EN-NAHL 16: 123)
Pastaj i Ai i Madhëruari thotë:
Shembull i mrekullueshëm për ju është Ibrahimi dhe ata që kanë qenë me të, kur i thanë popullit të vet: “Ne shkëputemi nga ju dhe nga ato që ju i adhuroni në vend të Allahut; ne ju mohojmëdhe armiqësia e urrejtja midis nesh është e përhershme, derisa të besoni tek Allahu Një dhe i Vetëm” (EL-MUMTEHINEH 60: 4)
Pra e marrim këtë si shembull derisa ta takojmë Allahun, prandaj ne shfaqim Bera (mohim, shmangie) ndaj Mushrikëve, ndihmësve të tyre dhe aleatëve të tyre. I urrejmë ata dhe manifestojmë Bera- në tonë nga ajo që ata adhurojnë të tjerë krahas Allahut, nuk besojmë në metodologjitë e tyre, fetë e tyre dhe e rrugët e tyre të gabuara që e kundërshtojnë Dinin e Allahut. Ne e shfaqim, deklarojmë dhe e bëjmë të qartë armiqësinë tonë ndaj atyre që ë kundërshtojnë Allahun, atyre që bëjnë luftë kundër të vërtetës dhe atyre që e shpallin publikisht të kotën e tyre – kurse kjo nuk na ndalon që njëkohësisht t’u bëjmë Davet, t’ua qartësojmë të vërtetën atyre nga ata që duan të dëgjojnë, dhe shpresojmë udhëzimin e tyre.
Frytet e imanit në të Dërguar:
• Vetëdijesimi për disa mirësi prej bujarisë fisnike nga Allahu mbi krijesën dhe të jemi falënderues për ta. Prej mirësive më të mëdha është mëshira e Tij ndaj krijesave me dërgimin e Pejgamberëve në mënyrë që t’i udhëzojë ata në rrugën e drejtë dhe t’i njoftojë se si mund të fitohet Xhenneti dhe si mund të shpëtohet prej dënimit të Zjarrit.
• Nga kjo rrjedh: Dashuria për të Dërguarit, lavdërimi i tyre, dërgimi i selameve dhe salavatave mbi ta, të luturit për ta për shkak të asaj që kanë hasur nga dëmet e njerëzve të tyre dhe për atë që kanë përjetuar nga sprovat në Davetin e tyre, pasimi i tyre dhe marrja e tyre si shembull; pasimi i tyre në metodologji, Sunneti, historisë së tyre jetësore dhe thirrje për tek Allahu.
Shejh Ebu Muhamed el-Makdisi
